De Kiosk
Het was één grote schatkamer voor mij, die kiosk op
het Planciusplein in Breda. Daar was bijvoorbeeld snoep en chocolade te koop en
sigaretten, sigaren, kranten en tijdschriften. Maar er waren ook stripverhalen
voor een paar dubbeltjes te krijgen: te kust en te keur. Mijn eerste Suske en
Wiske kocht ik in die kiosk, en mijn eerste Kuifje, mijn eerste Dick Bos,
Tarzan de aapmens, Akim, De Onbekende Stille, Kapitein Rob, Kick Wilstra,
Kraaienhove en natuurlijk Bessy, het vrouwelijke antwoord op de collie Lassie.
Mijn vrienden kochten daar ook hun stripverhalen en soms ruilden we onderling.
Het lukte ons wel eens om een pakje met 10 sigaretten voor 40 cent mee te
krijgen, zogenaamd voor onze ouders. Die rookte we dan meestal in een keer op
bij ons in de schuur en er was er natuurlijk altijd wel eentje bij die daar
kotsmisselijk van werd.
Bij de tijdschriften in de kiosk waren er een aantal waarop stond:
“Alleen voor volwassenen.” Dat waren bijvoorbeeld de Lach en de
Mascotte. Bladen die veel pikante mopjes als inhoud hadden en als illustraties
veel dames in badpak en bikini’s. Een nog stouter blad was het Engelse
Spic and Span. Daarin stond een haast eindeloze stoet van jongedames, niet veel
ouder dan wij, gekleed in te kleine jurkjes met petticoats. Door het lage
standpunt van de fotograaf van het blad kregen wij een blik op de fraaie
bovenbenen van de meisjes en soms op een stukje van hun slipje. In de eerste
klas van de Katholieke MULO werd een keer een vriend van mij met een Spic and
Span door de broederleraar betrapt. De geestelijke wierp een blik in het blad
en verschoot een paar keer van kleur. Mijn vriend werd een hele week lang geschorst,
de zwaarste straf op verwijdering van school na. Dit was voor mij in die tijd
een onbegrijpelijke straf. Hij hoefde een week lang niet naar school!
Maar het meest begeerlijke blad van de kiosk was een Belgisch blad
dat Pan heette. Helaas was de juffrouw die de kiosk bemande onverbiddelijk: de
Lach en de Mascotte kregen we met een smoesje nog wel mee. Spic and Span lukte
de oudsten onder ons wel eens een keertje, maar de Pan was uitsluitend voor 21
jaar en ouder. Op een vrije woensdagmiddag kreeg een van ons een helder idee.
We zouden proberen een Pan los te krijgen door slim te suggereren dat het een
boodschap van een van onze ouders was. We stopten een rijksdaalder in een
portemonnee en een boodschappenbriefje:
- een pakje Miss Blanche
- een ons amandelnoten
- een Pan
- twee rolletjes Stophoest
Daar stond het, onopvallend tussen de andere boodschappen: Een
Pan! De portemonnee ging in een boodschappentas en de jongste van ons, mijn
broer Toine, werd op pad gestuurd. Wij keken van een afstand gespannen toe.
Toine liep naar de kiosk en hij gaf braaf de boodschappentas af. De juffrouw
van de kiosk haalde de portemonnee eruit en keek naar de rijksdaalder en het
boodschappenbriefje. Ze stopte de boodschappen in de tas, waarbij de Pan
zorgvuldig werd opgerold met een elastiekje er omheen. Het wisselgeld werd in
de portemonnee gestopt, de portemonnee weer in de tas en de tas ging terug naar
mijn broer. Mijn broer kwam terug bij ons, wij ritsten de tas uit zijn handen
en we renden naar onze schuur om de buit te bekijken. De sigaretten,
amandelnoten en de Stophoest werden opzij gegooid en onze gretige handen tasten
naar de Pan. We bladerden door de glanzende pagina’s. Een keur van
prachtige jonge vrouwen in verschillende poses, maar allemaal in minuscule bikini’s.
Maar het klapstuk was de laatste foto. Toen we die zagen begrepen we waarom dit
blad alleen voor 21 jarigen en ouder was. Het geheim was ontraadseld. Op de
laatste foto stond een mooie jonge vrouw met kort, donker haar. Ze keek
vrijmoedig in de lens van de camera. Ze droeg een klein broekje en haar borsten
waren vrijwel ontbloot. Slechts de tepels waren afgedekt met een paar
epauletten. Die middag zagen wij iets dat we nog nooit gezien hadden en we
rookten er een Miss Blanche bij en namen nu en dan een amandelnoot. Ik weet
niet of het door die bijna blote borsten kwam of door de Miss Blanche, maar de
twee rolletjes Stophoest gingen die middag helemaal op.
Cor Willemse.
2006
