Integratie op
z’n Belgisch.
Hoe de Belgische Turken
ook zo hun probleempjes hebben.
Ali, een kleine jongen van
Turkse komaf, zit op de basisschool en is echter de enige jongen van Turkse
afkomst in de hele klas.
Hij wordt dus best ook
weleens geplaagd en op een goede dag loopt hij naar zijn meester en zegt:
“Mijnheer, ik wil graag
Belg worden.”
“Nou Ali,” zegt de meester.
“Je bent nu eenmaal Turk, dus ik denk niet dat dit zomaar een, twee, drie
mogelijk is.
Maar als je nou voor
Nederlands en Rekenen minimaal eens een 9 haalt, dan ben jij voor mij een op en
top echte Belg.”
Wel, Ali, rekenen en taal
leren alsof de stukken eraf vlogen.
Hij deed zijn uiterste
best.
En zowaar bij het eerst
volgende proefwerk haalt hij zowel voor taal als voor rekenen allebei een dikke
vette 9.
“Nu ben ik een echte Belg
hé meester?” vraagt Ali.
“Ja, hoor,” zegt de
meester.
“Voor mij ben jij nu op en
top een echte Belg.”
Vol trots loopt Ali naar
huis en laat het resultaat van zijn noeste studiewerk aan zijn ouders zien.
Zijn vader glimt van
trots, maar hoort zijn zoon tot zijn verbijstering zeggen:
“Papa, ik ben nu een echte
Belg geworden!”
Waarop de vader boos en
geërgerd antwoordt:
“Doe niet zo gek jongen,
je bent een Turk en geen Belg, hoe kom je er bij?”
Helemaal gedesillusioneerd
loopt Ali naar z’n moeder en zegt tegen zijn moeder:
“Ik ben nu een Belg vanaf
vandaag af aan!”
Het antwoord is simpel,
een flinke ‘draai om de oren’ en ze zegt:
“Hou op met die nonsens,
je bent een Turk en daarmee basta!”
Woedend loopt Ali terug
naar school, gaat naar de meester en beklaagt zich:
“Ik ben nog geen 20
minuten Belg en heb nou al grote ambras met twee Turken.