De
‘all-inclusive-reizen’
U
kent ze ongetwijfeld, al was het alleen maar uit het grote aanbod in de
reisprogrammaboekjes of brochures en advertenties. Voor één afgesproken prijs,
afgezien natuurlijk van de luchthavenbelasting, de brandstoftoeslag, de
verzekeringen, de administratiekosten, de boekingskosten, de extra kosten voor
vertrek op zaterdag enzovoorts, weet u tenminste waar u aan toe bent. In de
afgesproken prijs zijn dan opgenomen: de vliegreis naar uw bestemming, de
transferkosten naar en van uw hotel bij aankomst en vertrek en uiteraard de
hotelkosten. Plus … en dan komt het: ontbijt, lunch, diner, avondbuffet en alle
drankjes, hapjes, koffie en thee die u zich maar wenst. Veelal in kleine
lettertjes staat er dan wel bij vermeld dat het lokale of inlandse alcoholische
dranken betreft.
De
Chivas Rigal of andere betere whiskysoorten moet u dan maar even vergeten. Hooguit
kunt u de ‘domestic,’ de lokale gestookte whisky verkrijgen. Dat geldt
natuurlijk ook voor drankjes zoals cognac, gin, rhum, wodka en meer van
dergelijke soorten. Ook qua wijn moet u echt geen wijnkaart verwachten, waar de
een of andere ‘Grand Cru’ op vermeld staat, maar dat eventjes terzijde gelaten.
Maar toch, alles in ogenschouw genomen is alles dan ook daadwerkelijk
inclusief. Misschien bent u alleen een paar centen kwijt aan de aanzichtkaart
die u buurvrouw Truus wilt sturen of tante Agaath op haar flatje
‘driehoog-achter.’ Het is zeker en vast een methode om de hand op de knip te
houden en een goede financiële planning te maken. Je weet tenslotte waar je aan
toe bent. Dat is een onmiskenbaar voordeel.
Hoe
gaat nou zoiets in de praktijk en hoe werkt het?: wel u landt op het regionale
vliegveld en een busje of bus staat klaar en die brengt u in een ‘streep’ naar
het beloofde paradijs. Veelal een hotel ver buiten het centrum, van de een of
andere badplaats, waar normaliter weinig tot geen mensen uit eigener beweging
een paar weken zouden neerstrijken. Al was het alleen maar voor de lange
afstand van en naar de dichtstbij gelegen stad. U weet wel, die bekende stad
die ook al in de reisgids werd vernoemd, waar het zo heerlijk flaneren is over
de boulevard en waar er zovele leuke winkeltjes te vinden zijn. Nou, dáár zit u
in elk geval kilometers vandaan. Bij binnenkomst krijgt u, als was u een
patiënt in een of andere psychiatrische inrichting, een armbandje uitgereikt.
Dat armbandje dient u verplicht en te allen tijde van uw verblijf, zichtbaar om
te hebben. De kelners en ander personeel kunnen zodoende duidelijk zien dat u
bij de ‘all-inclusive-meute’ behoort en zullen u dan niet meer ongevraagd van
een bonnetje en/of rekening voorzien bij elke consumptie die u bestelt. Dat
hierdoor ongewild wellicht een soort van klassenstrijd ontstaat, tussen de
bandjesdragende gasten en de niet-bandjesdragende gasten, laat zich gemakkelijk
raden. Elke kelner of serveerster is er natuurlijk op gebrand een fooitje te verdienen
en bij zelfs dat kopje koffie wat u bestelt, is dat fooitje in ieder geval
zeker niet meer te verwachten. Er is toch voor betaald nietwaar? Dus pakken wat
je pakken kan! Simpel toch? Ondanks alle goede bedoelingen wordt u automatisch
gereduceerd tot tweederangs gast. Namelijk een gast waar niks aan te verdienen
valt en zo is dat.
Dat
bandje rond uw pols is overigens gemaakt van een verdomd goed stukje plastic.
Niet kapot te krijgen! Dat is dan ook de bedoeling. U moet ermee kunnen dansen,
tennissen, zwemmen, wassen en zelfs plassen. Kortom, het is zo gefabriceerd dat
u het door moet (laten) knippen bij het verlaten van uw vakantiebestemming. U
bent dus getekend! Ja ja, ook als u zich waagt buiten de poorten van het
hotelcomplex. De eventueel omliggende horeca-etablissementen herkennen u
derhalve onmiddellijk als één van die ‘kniepers,’ eh … sorry,
‘all-inclusive-toeristen.’ Ook in die kilometers verderop gelegen stad is dit
fenomeen, zéér wel en alom bekend.
Dat
bandje is dus binnen het ressort uw betalingsbewijs en al héél spoedig heeft u
dat erg goed in de gaten. Dan komt het menselijke aspect naar boven. Waarom
‘buiten’ gaan eten als het ‘binnen’ gratis is? Waarom helemaal naar het einde
van die weg lopen, waar een leuk tentje is en daar ‘ns wat gaan drinken, als je
het op een van de terrassen in je eigen hotel voor niks en niemendal kunt
krijgen? Voelt u ‘m? Als u het er dan toch maar eens op waagt om met het busje
naar de stad te gaan, dan beseft u ineens dat die bus ineens niet
‘all-inclusive’ is. Nog verdomt prijzig zelfs ook. Oef, die ijscoupe op dat
grote terras aan de boulevard, ja wel lekker. Zelfs beter van smaak dan dat
waterijs in het hotel. Maar toch wel duur nietwaar? ‘Thuis,’ in het hotel dus.
Ja, u raakt al snel ‘gehospitaliseerd’ in uw denken, daar kost het niets. Dit
was duidelijk zonder meer uw laatste uitstapje naar de stad. Op het einde van
uw twee of misschien wel drie weken ‘all-inclusive-vakantie’ maakt u de balans
op en dan weet ik zeker dat u één, hooguit twee maal buiten de zware hekken of
poorten van uw zelf gekozen ‘gevangenis’ bent geweest. U heeft uiteraard niets
van het land gezien. Afgezien dan van die snelweg van en naar het vliegveld. U
heeft geen rondreisjes gemaakt, geen excursies. Want excursies, die zijn nou juist
niet inbegrepen én die zijn duur en u mist minstens één maaltijd tijdens zo’n
excursie, waar u toch voor heeft betaald? Dat is dus dubbel geld uitgeven!
Daarvoor bent u toch niet op vakantie gegaan om dubbel geld uit te geven?
Zo
ziet u dat dergelijke reizen met een soortgelijke formule van ‘all-inclusive’
de mensen hebberig maakt, berekenend en men kiest mede daarom voor een
isolement. Want u heeft veelal na een dergelijke reis echt niets van het land,
noch van de omgeving gezien. Laat staan van de mensen, want de mensen die u
ontmoet zijn misschien wel uw buren of collega’s, of toch in ieder geval
soortgenoten dan wel land(lot)genoten. Vaak met een hele kinderschaar, waar u
zich maar beter niet aan moet ergeren, want dan is uw vakantie helemaal verknald.
U kunt zich ook maar beter niet ergeren aan dat verdomde ‘rotjong’ wat nu voor
de vierde maal in een uur tijds een ijsje mag gaan halen omdat het toch gratis
is. Ondanks de gretigheid en hebberigheid die uit zijn oogjes straalt. Na vier
dagen uitslapen en na vijf avonden in dezelfde hoteldiscotheek uit te zijn
geweest, met steeds weer dezelfde ‘meute’ van gasten, gaat u ongetwijfeld de
dagen aftellen en toch gunt u zichzelf niet het genoegen om eens elders te gaan
kijken. Simpelweg omdat u alles van te voren heeft betaald en u niets wilt
missen. Zo zit de mens nu eenmaal in elkaar. Overigens kent u mensen die drie
of viermaal zo een ‘all-inclusive-reis’ hebben geboekt? Dan bedoel ik normale
mensen en geen notoire gierigaards. Nou, ik ken ze dus niet! Wilt u het toch
eens ervaren? Doe uzelf dan een plezier en boek de kortstmogelijke tijd.
Bijvoorbeeld acht dagen en geen 15 of 21 dagen. Achteraf zult u mij
ongetwijfeld gelijk geven.
Silvia
Videler.
Oktober 2006