Het genot van lange
vliegreizen (?)
Daar ik in vroeger jaren veel werkzaam
geweest ben in de zogenaamde toeristenbranche en daardoor vaak van ‘hot naar haar’
werd gestuurd, kan ik tot op zekere hoogte spreken uit ervaring met betrekking
tot het ‘vliegen.’ Mijn eerste vlucht kan ik me nog goed herinneren. Bijzonder
gelukkig prees ik mezelf om een plaatsje aan het raam te kunnen bemachtigen.
Want dan kun je tot ‘op zekere hoogte’ genieten van het hele snelle rijden - de
aanloop om los te komen - van dat vliegtuig alvorens het opstijgt. Dat is zeker
voor iemand die nog nimmer gevlogen heeft een ware sensatie. Het flitst
allemaal echt aan je voorbij en zeker voor kinderen is dat een fantastisch
gebeuren. Alhoewel, dat fenomeen wordt heden ten dage al aardig ingehaald door
de TGV-treinen, die wat de snelheid betreft ook al redelijke hoge waarden weten
te ontwikkelen, die de aanloopsnelheid van een gewoon vliegtuig zeker weten te
benaderen. Echter na een paar vliegreizen ga je er toch allemaal wat
genuanceerder over denken en nu is het zelfs zo, dat ik, als ik weer eens op
reis ga, mezelf afvraag of er geen alternatieve mogelijkheden zijn. Op deze
site heb ik inmiddels een stuk of twintig “Negatieve Reiservaringen”
geschreven. Korte verhalen over het reizen in het algemeen, aangevuld met wat
tips, waarschuwingen en ‘valkuilen.’
Dit betoog past er mijns inziens dan
ook goed bij, want het vliegen in het algemeen beschouw ik meer als iets voor
masochisten, dan voor gewone mensen, die op vakantie willen of snel ergens
heenmoeten. Toegegeven, verre reizen naar bijvoorbeeld: Australië, Zuid-Amerika
of India en Japan, ja, dan is het vliegtuig de enige mogelijkheid of je moet
over zeeën van tijd beschikken én geld! Maar binnen Europa zal ik, als het
enigszins in mijn eigen vermogen ligt, nimmer meer van het vliegtuig gebruik
maken. In sommige gevallen prefereer ik de auto zelfs nog boven het vliegen en
anders de trein, met de steeds grotere snelheden, is een zeer reëel
alternatief. De trein heeft ook nog eens het voordeel dat u aankomt in het
centrum van de plaats van bestemming en u behoeft nog niet eens een half uur of
langer in een te dure taxi te zitten, of in een busje ‘gepropt’ te worden. Heeft
u bijvoorbeeld weleens meegemaakt dat u op een luchthaven verbleef en u niet
werd geconfronteerd met ‘delays’ (vertragingen)? Hoe vaak is het u al overkomen
dat u optijd aankwam op de plaats van bestemming? Nou is een eerste of tweede
keer de tijd doden op een grote luchthaven niet zo’n geweldige straf, er is
genoeg te zien. Maar na een aantal keren weet je het zo langzamerhand allemaal
wel. Dan word je ook nog eens geconfronteerd met prijzen voor koffie, drankjes
en snacks die ronduit uitzinnig zijn. Want tja, wat moet je anders om de tijd
te doden?
Het ‘snelle vliegen.’ Ook dat is een
relatief begrip, zeker op de wat kortere en dus op Europese bestemmingen, c.q.
afstanden. Heeft u er weleens bij stilgestaan dat u vaak twee uren of langer
tevoren aanwezig moet zijn op het vliegveld? Heeft u de tijd al eens goed
berekend, hoe lang u staat te wachten alvorens u de douane en immigration heeft
gepasseerd op de plaats van aankomst? Tel die uren eens op! Zowel van de heen-
als de terugvlucht en dan spreken we dus nog niet over de vertragingen. Plus de
reistijd van uw huis naar de luchthaven, da’s ook minimaal een uurtje of vier.
Wederom heen en terug! Dan dat heerlijke, relaxte en ontspannen genieten van
het vliegen ‘an sich,’ zoals de reclames u willen doen laten geloven! Vergeet
het maar. Misschien in de eerste klasse? Dat genoegen heb ik slechts twee keren
mogen ervaren en eerlijk gezegd, het was me de grote meerprijs echt niet waard.
Weet u wat dikwijls de werkelijkheid is? Lees verder en huiver: niets, echt
niets heb ik tegen kleine kinderen. Ik, we hebben zelf een dochter mogen
grootbrengen die qua kuren en speelsheid niet veel onderdeed dan haar
leeftijdsgenootjes. Doch u zult zich maar in een ‘kist’ bevinden met een stuk
of twintig van die kleuters en peuters. Weet u hoe vaak dat die naar het toilet
moeten? Ja, naar diezelfde paar toiletten die ter beschikking staan? Het vragen
en zeuren begint na een paar uren al echt ‘jengelen’ te worden en als u het
toeval treft, dat er een of meerdere van die kindertjes net voor, of net achter
u zitten, dan kan u uw lol op. Zeker als de moeder dan nog eens zo’n exemplaar
blijkt te zijn, die van een vrije opvoeding houdt en de kinderen alle ruimte
wil geven. Dus geen manieren heeft bijgebracht.
Dan de bewegingsruimte. Boeken zijn er
al over volgeschreven. Maar nu is het zelfs zo, dat veel artsen zich al zorgen
beginnen te maken, als u redelijk vaak en langdurig vliegt, vanwege het niet
denkbeeldige gevaar voor trombose. ‘Als haringen in een tonnetje’ is een
welbekende uitdrukking. Nou is dat niet zo erg als u zich bijvoorbeeld in een
stadsbus bevindt en het is zo druk, dat deze uitdrukking onwillekeurig in uw
gedachte komt. Ach, na drie of zes haltes is de ellende voorbij. ‘So what!’
Maar vier tot vijf uren in zo’n ‘kist?’ Da’s andere ‘koek!’ Wat te denken van
dronken en dus luidruchtige passagiers? In een trein kun je ze ontlopen door
elders een plaatsje te zoeken. In de bus is het weer idem, als bij het eerder
aangehaalde voorbeeld. Na een paar haltes, weet u wel? Maar in een vliegtuig?
Je zult er maar (bijna) naast zitten! Je kunt je lol op, dat verzeker ik u! Zo
had ik ooit eens het ‘genoegen’ naast een stel echte ‘relnichten’ terecht te
komen. Bij elke trilling of onverwachte beweging van die kist slaakte die ene,
een door merg en been gaand gilletje. Dat ben je na zo’n acht of negen keer ook
echt wel zat, zeker als je een dutje wilt doen en dan om de tien minuten door
een dergelijk figuur wordt opgeschrikt.
Dan dat eten. Heus, ik ben zeker van
nature geen klager over het eten en ik ben inmiddels al aardig wat gewend. Maar
aan het gemiddelde ‘plastic voer’ wat sommige luchtvaartmaatschappijen zich
veroorloven te presenteren, daar ‘bezondig’ ik mij dus echt niet meer aan.
Overigens weleens op de houdingen gelet, als mensen in een vliegtuig hun warme
hap naar binnen zien te werken. Door de zeer gebrekkige ruimte die u ter
beschikking staat, moet je soms halsbrekende toeren uithalen om bijvoorbeeld je
vorkje weer zien op te rapen als het per ongeluk is gevallen. Want wachten tot
de stewardess weer langs komt en een nieuwe vragen, ja, hallo, tegen die tijd
is het geen warme hap meer. Tien tegen een dat uw maag begint te protesteren en
u uw heil moet zoeken in een van de toiletten. U weet wel waar die ‘jengelende’
jong van twee rijen voor u al vier keer zijn geweest. Maar ook die zwaar
bierdrinkende kerels van een rij schuin achter u. Enfin u begeeft zich naar de
toilettengroep en wat u daar soms aantreft! Ik zal er niet over uitweiden.
Wellicht heeft u net iets lekkers naast uw computer staan en dat pretje wil ik
u niet bederven. Nu ken ik mensen die al op de Vaalserberg last krijgen van
dichtklappende oren en gesuis in die dingen. Maar die zijn vooralsnog zeldzaam.
Op de gemiddelde vlieghoogte van pak ‘m beet van 8.000 tot
Wat ook bij de prijs is inbegrepen, is
als u per ongeluk in een luchtzak terecht komt, het vliegtuig wel te verstaan,
verdraaid, net als u een slok koffie wilde nemen. Meestal komt het grootste
gedeelte van die slok niet terecht waar die thuishoort! Nou ja, kunnen ze later
zien dat u geprobeerd heeft koffie te drinken, moet u maar denken. De lijst is
echter verre van compleet, maar dit zijn toch wel de meest voorkomende zaken
die je tegenkomt en die in flagrante tegenstelling staan tot de foto’s of
beelden, die de reclames van de luchtvaartmaatschappijen ons laten zien. Want
op die beelden ziet u uitsluitend jonge, frisse echtparen zonder kinderen en
zonder al te veel handbagage en tassen die tussen uw benen staan, royaal
genietend van een glas champagne, die overigens uitsluitend in een eerste
klasse wordt geserveerd en ook de andere zeer relaxte passagiers, die u ziet op
een dergelijke afbeelding, doen in het geheel niet denken aan de werkelijkheid.
Want die werkelijkheid is vaak totaal anders. Ja, helemaal anders en dat hoef
ik u na dit betoog hopelijk niet meer uit te leggen. Overigens als u toch nog
gaat: van harte een goede vlucht toegewenst!
Silvia
Videler.
Februari
2007